Από τα αρχεία του Lemkin βλέπουμε ότι διαχειρίστηκε το πρόβλημα της Γενοκτονίας των Ουκρανών τα έτη 1932-1933, μάλιστα είχε κάνει μια προσπάθεια να περάσει σε διεθνές επίπεδο στη Μαδρίτη το 1933 αλλά μάταια. Επισημαίνει ο ίδιος ότι εκείνη την εποχή ο Χίτλερ πήρε την εξουσία στη Γερμανία και όλο το θέμα πήγε πίσω έως το 1949 όπου σιγά σιγά άρχισε και πάλι να κάνει αναφορές σε αυτό και μέσω της αποδοχής του όρου γενοκτονία το 1948. Το πρόβλημα που αντιμετώπισε με τη σοβιετική εμμονή ήταν ότι ήθελαν οι Σοβιετικοί να περιορίσουν το έγκλημα της γενοκτονίας σε περίοδο πολέμου. Δηλαδή με το πρόσχημα ότι υπάρχουν εγκλήματα που συνδυάζονται με τον πόλεμο, να έχει νόημα μόνο σε πολεμική περίοδο. Ήταν ένας τρόπος να αποφύγουν οποιαδήποτε κριτική εναντίον τους για το Γολοντομόρ που είχε γίνει σε περίοδο ειρήνης. Σε αυτό το πλαίσιο δέχτηκαν και την υποστήριξη των Άγγλων αλλά για δικούς τους λόγους. Η Σοβιετική Εμμονή είχε σοβαρές επιπτώσεις αφού για να περάσει η χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, έπρεπε να αποφευχθεί το βέτο της Σοβιετικής Ένωσης. Για αυτό τον λόγο ο Lemkin δεν κατάφερε να περάσει τα γκουλάγκ ως πράξη γενοκτονίας ενώ έχουν βέβαια όλα τα χαρακτηριστικά. Αλλά με το έργο και με τα αρχεία που μας έχει αφήσει μπορούμε να συνεχίσουμε αυτό τον αγώνα του Δικαίου της Ανθρωπότητας.