Αν συνειδητοποιήσουμε ότι τα τέσσερα Ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου του Λουκά και του Ιωάννη αλλά και οι πράξεις των Αποστόλων γράφτηκαν μετά τις Επιστολές του Παύλου και ειδικά αυτές προς Θεσσαλονικείς η πρώτη, προς Φιλιππήσιους, προς Κορίνθιους πρώτη και δεύτερη, προς Γαλάτας, προς Ρωμαίους και προς Φιλήμονα για τις οποίες όλοι οι ερευνητές συμφωνούν ότι είναι του Αποστόλου Παύλου, τότε το υπόβαθρο των επομένων κειμένων που βρίσκονται στην αρχή της Καινής Διαθήκης είναι ακόμα πιο κατανοητό σε σχέση με μια γραμμική ανάγνωση που δεν ακολουθεί τη χρονολογική σειρά.
Αν υπολογίσουμε επίσης ότι οι Επιστολές αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της Καινής Διαθήκης σε σχέση με τα άλλα, τότε γίνεται πιο εμφανής η συνέργεια που υπάρχει μεταξύ των κειμένων και είναι δυνατόν να εντοπιστούν στοιχεία πολυκυκλικότητας, αφού ο Απόστολος Παύλος γράφει τις Επιστολές γνωρίζοντας προφορικά τα γεγονότα που θα καταγράψουν οι Ευαγγελιστές μετά από το έργο του.

Έτσι βλέπουμε τη δημιουργία ενός δεσμού δηλαδή μιας διαχρονικής σχέσης μεταξύ των κειμένων που είναι πιο βαθιά από μια απλή ακολουθία κειμένων.