Γεωστρατηγικά είναι παράτολμο να θεωρήσουμε έναν ωκεανό ως μια θάλασσα επειδή οι αποστάσεις έχουν όλη τους τη σημασία. Στην τοποστρατηγική όμως επειδή εξετάζουμε μόνο τις σχέσεις κι όχι τις αποστάσεις αυτή η θεώρηση μπορεί να εμπλουτιστεί με νόημα. Έτσι έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε την εικόνα που θα είχε ο Ατλαντικός Ωκεανός αν τον ερμηνεύαμε ως μια Μεσόγειο Θάλασσα. Κυριολεκτικά η Μεσόγειος Θάλασσα είναι θάλασσα μεταξύ γαίων, οι οποίες είναι ήπειροι. Ο Ατλαντικός Ωκεανός έχει αυτήν την ιδιότητα, η οποία δεν είναι χαρακτηριστική για ωκεανό αλλά είναι ιδιαιτερότητα για θάλασσα. Όμως η γεωγραφική αναλογία φαίνεται ακραία και υπερβολική διότι η ίδια εξαρτάται από τις αποστάσεις. Όμως μέσω της τοποστρατηγικής είναι πιο εύκολο να ερμηνέψουμε πολιτικές δομές ή ακόμα και υπερδομές. Αυτό μπορεί να γίνει με το ΝΑΤΟ. Με αυτόν τον τρόπο η υπερατλαντική συμμαχία μπορεί να ερμηνευτεί ως μια υπερδομή που περικυκλώνει το βόρειο μέρος του Ατλαντικού Ωκεανού και αυτός γίνεται ο συνδετικός κρίκος της Ευρώπης με την Αμερική. Αυτό φαίνεται ήδη από τα ιδρυτικά μέλη του ΝΑΤΟ που δημιούργησαν αυτή την υπερδομή το 1949. Παλαιότερα θα μπορούσαμε να κάνουμε μια αναλογία με τη Δυτική Μεσόγειο και τώρα με την Ανατολική Μεσόγειο λόγω συμμαχιών που δημιουργήθηκαν μέσω ΑΟΖ. Αυτή η αλλαγή προσέγγισης προσφέρει μια άλλη εικόνα για τον Ατλαντικό και διαβάζουμε τη σκακιέρα, Βόρεια-Νότια αντί Δυτικά-Ανατολικά. Βέβαια το γεγονός ότι περιστρέφουμε τη σκακιέρα μπορεί να είναι δομικά ενοχλητικό αλλά το πρόβλημα λύνεται με τη χρήση μιας σκακιέρας Sierpinski-Einstein-Rosen. Η σκακιέρα SER έχει την ιδιότητα να είναι συμμετρική σε όλες τις πλευρές της διότι κάθε γωνία της είναι λευκή και η δομή των γαλάζιων τετραγώνων έχει το ίδιο χαρακτηριστικό. Έτσι αυτή η σκακιέρα που δημιουργήθηκε μεταξύ άλλων, για να κωδικοποιήσει τη Μεσόγειο, μπορεί να κάνει το ίδιο για τον Ατλαντικό Ωκεανό.