Έχουμε συνηθίσει λόγω ραγιαδισμού να δίνουμε μεγάλη σημασία στις κινήσεις της Τουρκίας ακόμα κι όταν αυτές είναι ανορθόδοξες και άσκοπες. Έχουμε επίσης τους ειδικούς του φόβου που μας εξηγούν κάθε τόσο και λιγάκι ότι όποια κίνηση και να κάνουμε θα έχουμε επιπτώσεις και μάλιστα αρνητικές με την Τουρκία. Όμως όσοι έχουν γνώσεις και θυμούνται την ιστορία, ξέρουν ότι τα τωρινά σενάρια είναι απλώς οι επαναλήψεις γεγονότων που είχαμε ήδη το 2011 με τη γεώτρηση της Noble στο θαλάσσιο οικόπεδο 12 και στη συνέχεια με τη γεώτρηση της Eni στο θαλάσσιο οικόπεδο 9. Η Τουρκία και στις δύο περιπτώσεις είχε δηλώσει ότι θα σταθεί εμπόδιο στην όλη διαδικασία και τελικά καμία από αυτές δεν καθυστέρησε ούτε στιγμή στο πρόγραμμά της. Έτσι και τώρα που έχουμε και τη συμμαχία της Total με την Eni, κανένας από τους Ευρωπαίους δεν φοβάται τους λεονταρισμούς μιας χώρας που δεν ξέρει τι σημαίνει δημοκρατία, διότι πολύ απλά δεν την θεωρούν ούτε αξιόπιστο σύμμαχο ούτε αξιόλογο εχθρό. Η Τουρκία έχει όλο και περισσότερα προβλήματα με το κουρδικό το οποίο έχει ενισχυθεί και από τον αποτελεσματικό αγώνα των Κούρδων ενάντια στην τρομοκρατική οργάνωση άρα δεν έχει ανάγκη ν’ ανοίξει ένα νέο μέτωπο ειδικά τώρα που γενικά η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφράζεται όλο και πιο ανοιχτά εναντίον της αυταρχικής κυβέρνησής της. Επίσης το γεγονός ότι βρίσκεται και η Exxon Mobil στο θαλάσσιο οικόπεδο 10, δημιουργεί μια γεωπολιτική σκακιέρα μεγάλης σημασίας. Κατά συνέπεια, όσο η Κύπρος συνεχίζει τη δυναμική της πορεία με την κυπριακή ΑΟΖ, οι άλλοι παίκτες ξέρουν πρώτα πάνω σε ποιον να ποντάρουν για τα δικά τους συμφέροντα. Και κανένας δεν φοβάται την Τουρκία. Πρέπει λοιπόν και οι δικοί μας πολιτικοί να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει κανένα όφελος να κρατούν μια στάση ουδετερότητας μεταξύ του θύτη και του θύματος. Η κυπριακή ΑΟΖ είναι ένα εργαλείο του Δικαίου της Θάλασσας που βοηθάει την απελευθέρωση του νησιού από μια βαρβαρότητα που το καταπατά από το 1974.