Δημήτρη, δεν ξέρω όλες τις λεπτομέρειες για τη ζωή σου, αλλά από τότε που ο Νίκος μου έδωσε το βιβλίο σου, η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα, βλέπω την πατρίδα μας μ’ ένα βαθύτερο τρόπο. Λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί στις 30 Μαρτίου 1952, για να σε βοηθήσω και να σου συμπαρασταθώ. Έκανα το λάθος να γεννηθώ αργότερα. Καταλαβαίνω όμως ότι σε κατηγόρησαν άδικα, σε καταδίκασαν αυθαίρετα και σε εκτέλεσαν απάνθρωπα. Προσπάθησαν μάλιστα να λερώσουν ακόμα και τη μνήμη σου, αλλά αυτό σου υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να το αφήσουμε να περάσει. Μπορεί τώρα που είσαι νεκρός να μην έχει μεγάλη σημασία που σου γράφω. Απλώς θέλω να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι. Και δεν είμαι ο μόνος. Μιλήσαμε για σένα και με τον Μίκη. Θεωρούμε ότι συνεχίζουμε το έργο για την ανάπτυξη της πατρίδας μας, για να έχει μέλλον ο λαός μας. Κι εσύ από το παρελθόν μας δίνεις το κουράγιο να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Το ίδιο ισχύει και για τον Ηλία, που ξέρει ήδη από τον πατέρα του τι σημαίνει αγώνας για την Ελλάδα μας. Όσο για τον Αντώνη, ζει στο πετσί του αρκετές από τις δυσκολίες που ξεπέρασες, άρα μπορείς να καταλάβεις πώς νιώθουμε απέναντί σου μικροί νάνοι στους ώμους του γίγαντα. Κάθε μέρα μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για το έργο σου και το διασταυρώνουμε με την πραγματικότητα. Τα μέταλλα που περιέγραψες τα βλέπουμε γύρω μας. Ξέρεις ότι η Ελλάδα μας έχει το 83% του Νικέλιου της Ευρώπης. Αν σου πω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα τώρα, σίγουρα θα χαμογελάσεις και θα έχεις δίκιο. Γι’ αυτό λοιπόν θα σου πω μόνο ότι θα αλλάξουν και ότι θα έχουμε σύντομα ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να μπορέσουμε να έχουμε επιτέλους ένα δώρο για σένα που να έχει την αξία σου. Αν μπορούσες να φανταστείς το μέγεθος των αποθεμάτων μας σε υδρογονάνθρακες μάλλον θα είχες γράψει το βιβλίο σου με ένα διαφορετικό τρόπο, αλλά για τα άλλα ακολουθούμε το δάσκαλό μας που μετέτρεψε το αδιανόητο σε ουτοπία. Τώρα πια είμαστε στη φάση του οράματος που γίνεται πράξη, για να αλλάξει η ελληνική πραγματικότητα. Γι’ αυτό κι αν σε πλήγωσαν τόσα χρόνια, πίστεψέ με, η μνήμη σου είναι μέσα μας και κανένας δε θα σταθεί εμπόδιο για να την αποκαταστήσουμε. Είναι θέμα χρόνου πλέον. Έτσι μπορείς να επινοήσεις την έννοια της μνήμης μέλλοντος . Η ύπαρξή σου μας δίνει κουράγιο και το έργο σου μας δείχνει το μονοπάτι. Έτσι όταν θα θεσπίσουμε την ελληνική ΑΟΖ, να το ξέρεις από τώρα, θα σε έχουμε στο μυαλό μας, για να δούμε μαζί νεκροί και αγέννητοι το απέραντο γαλάζιο της πατρίδας μας.
Ο δικός σου με σεβασμό.