Λόγω της απουσίας της Ελλάδας στην Καλλίπολη το 1915, η Κωνσταντινούπολη δεν παραχωρείται σε αυτή το 1920 με τη Συνθήκη των Σεβρών. Λόγω της παρουσίας της Ελλάδας στο πλευρό των Συμμάχων μετά το 1917 παραχωρείται η Σμύρνη. Τουλάχιστον φαινομενικά έτσι παρουσιάζεται. Όμως για την ακρίβεια αυτό που παίρνει ο Ελληνισμός και όχι η Ελλάδα, είναι μια μορφή αυτονομίας της Σμύρνης αφού αυτή συνεχίζεται να υπάγεται στην Τουρκία. Και μόνο μετά από μια πενταετία δηλαδή το 1925, θα οργανωνόταν ένα δημοψήφισμα υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών με το οποίο θα δινόταν στην περιοχή η δυνατότητα ενσωμάτωσης της στους κόλπους της Ελλάδας. Το στρατηγικό λάθος ήταν η μη εμπλοκή στην απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης. Το τακτικό λάθος ήταν να θεωρείται ελεύθερη η Σμύρνη. Έτσι το επιχειρησιακό βασίστηκε πιο πολύ στην εδραίωση της Σμύρνης κι όχι της Κωνσταντινούπολης, η οποία είναι δομικά πιο ανθεκτική, όπως το έχει αποδείξει η διάρκεια του Βυζαντίου. Έτσι η Ελλάδα προσπάθησε αρχικά να ενισχύσει τις θέσεις της, για να σιγουρέψει την εφαρμογή της Συνθήκης χωρίς όμως να την έχει κυρώσει. Αλλά έκανε το τραγικό λάθος να πάει πιο βαθιά προς την Άγκυρα κι εκεί ξέφυγε εντελώς από το πλαίσιο χωρίς δυνατότητα διόρθωσης με αποτέλεσμα την καταστροφή της Σμύρνης.