Παύλος: Σε άκουσα μέσα στη δική μου σιωπή μαζί με όλους τους δικούς σου. Κατέγραψα τις νότες που είπατε μαζί. Και η αόρατη χορωδία ακούστηκε έως εδώ. Διέσχισε τους εφτά αιώνες για ν’ αγγίξει το είναι μου. Μετά κάθισα στο πιάνο μου κι άρχισα να παίζω το μοτίβο σου. Όμως μετά σκέφτηκα ότι το πιάνο δεν επαρκούσε κι έγραψα το ανάλογο, μ’ ένα κανόνι με δύο φωνές που αλλάζουν συνεχώς για να υπάρχει η εναλλαγή της σκυτάλης, για να μη πέφτει ποτέ. Έτσι ένιωθα και τα κεριά που ανάβουν το ένα το άλλο, αλλά με ένα βηματισμό που εξασφαλίζει τη διάδοση και τη μετάδοση του μηνύματος. Ενώ ταυτόχρονα έβαλα και τύμπανα που διατηρούν τον ρυθμό, για να μη χαθεί η βασική δομή. Αν έβαλα τα όργανα μίας συμφωνικής ορχήστρας, ήταν για να υπάρξει και μία εκδοχή άλλων αιώνων. Η απλότητα του μοτίβου παραμένει θεμελιακή, αλλά λόγω της μεγαλύτερης ποικιλίας όσον αφορά στην έκταση, έχουμε την εντύπωση ότι υπάρχουν ταυτόχρονα πολλές αποστάσεις που καλύπτονται για να υπάρξει το φως παντού. Έστειλα την παρτιτούρα σε όλους τους γνωστούς μου, για να ακούσουν και αυτοί τις νότες των φώτων. Είναι σαν φόρος τιμής στην αρχική σου προσπάθεια. Για να μάθουν ότι το φως νίκησε την άλλη πανδημία κι ότι θα νικήσει και την επόμενη, αυτή που ζούμε τώρα. Από το μήνυμά τους κατάλαβα ότι θα ήθελαν και αυτοί να το κάνουν μαζί. Δεν ξέρω αν θα το καταφέρουν διότι δεν είναι όλοι μουσικοί, αλλά σίγουρα θα προσπαθήσουμε, διότι πιστεύω στην ιδέα σου. Άλλωστε ακόμα και η προσπάθεια σε αναγκάζει να παλέψεις μαζί και να νιώσεις ότι ο άλλος δεν είναι μόνο δίπλα σου, αλλά μαζί σου. Είναι ένας άλλος τρόπος να ζήσουν μαζί αυτήν την περίοδο της  πανδημίας. Έτσι βλέπουμε ότι αντέχουμε και ότι αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο. Διότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι μόνο να τα καταφέρουμε όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά να ζήσουμε αυτήν την εποχή με χαρές και γέλια και να δημιουργήσουμε μία φωτεινή μνήμη στη συνέχεια, για όλα τα γεγονότα που δημιουργήσαμε αυτές τις ημέρες που δεν πρέπει να καταγράφουν μόνο το πλήθος των θυμάτων, δηλαδή των νεκρών και των κρουσμάτων. Πρέπει να μην ξεχάσουμε και όλα όσα καταφέραμε να κάνουμε μαζί μέσα στην κρίση, μέσα στην πανδημία ενώ άλλοι δεν θα προσπαθούσαν καν. Διότι είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε κοινές μνήμες, για να έχουμε ένα κοινό παρελθόν επειδή από πριν σκεφτήκαμε το μετά, για να μην υποστούμε το τραύμα της μνήμης.