Σωτήρης: Σήμερα θα δυσκολευτείς να φανταστείς το θέαμα που με περίμενε το πρωί. Σαν να είχαν συντονιστεί όλοι μαζί, όλοι οι μικροί άνθρωποι είχαν ανοίξει τα παράθυρά τους, για να δουν πότε θα έβγαινα στο μπαλκόνι. Κι όταν βγήκα επιτέλους γιατί δεν μπορούσα να τους χαλάσω το χατίρι τους, άρχισαν να φωνάζουν, ήθελαν και αυτοί να ακούσουν για τη χαρά. Οι φωνές γέμισαν τη γειτονιά, αλλά μόλις με είδαν ν’ ανοίγω το στόμα μου, όλοι σταμάτησαν μαζί. Αυτό ήταν τόσο εντυπωσιακό που μου θύμισε θεατρική παράσταση. Αλλά εδώ δεν υπήρχε σκηνοθέτης, τουλάχιστον δεν φαινόταν. Όλοι οι μικροί άνθρωποι κάθισαν και περίμεναν να τους πω παραβολές. Δεν ξέρω αν μπορείς να τους δεις από τον αιώνα σου, αλλά ήταν σαν είχαν κάνει μια παραγγελία και η χαρά πρέπει να μοιράζεται. Έτσι τους έμαθα πρώτα μία προσευχή κι όταν την έμαθαν, γονάτισαν για να την πουν δυνατά και ν’ ακουστεί παντού. Ήταν ο δικός μας τρόπος να ευχαριστήσουμε τον Θεό, που μας βοηθούσε να ξεπεράσουμε το φαινόμενο της πανδημίας. Και ξαφνικά ένιωσα όπως είχαμε νιώσει στους Αγίους Τόπους, όταν είχαν μπει μαζί μας όλοι οι μικροί άνθρωποι της γειτονιάς. Έτσι είδα τον Ιππότη χωρίς πανοπλία να τους σηκώνει έναν ένα, για ν’ ανάψουν το κερί τους και να το βάλουν έτσι ώστε να μη ενοχλούν τον επόμενο. Ήταν και τότε η περίοδος του Πάσχα. Και τώρα που είχα μάθει ότι τα πάντα ήταν κλειστά στους Αγίους Τόπους, αποφάσισα να τους μιλήσω για το φως του κόσμου, έτσι ώστε ν΄ ανάψει το κάθε τους κερί. Οι γονείς πίσω από τα παράθυρα, μ’ άφησαν να συνεχίσω αρκετή ώρα σαν να ήμασταν σ’ ένα τεράστιο ναό, που κάποιο χέρι είχε ανοίξει για να χωρέσει ο ουρανός. Έτσι όταν άρχισε να πέφτει η νύχτα και δυσκολευόμασταν να βλέπουμε ο ένας τον άλλον, νιώσαμε όλοι σαν να ήμασταν όλοι σ’ ένα χώρο ιερό. Τότε λίγο πριν εμφανιστούν τα πρώτα αστέρια, ήρθαν οι γονείς των μικρών ανθρώπων με κεριά στο χέρι, γιατί είχαν καταλάβει ότι είχε γίνει ένα νέο θαύμα.