Πολύ μικρή έχασε την όραση της και την ακοή.
Δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει.
Ήταν μόνη στον κόσμο.
Μόνο με το το άγγιγμα των χεριών
μπορούσε να φανταστεί ότι υπήρχε κόσμος.
Αλλά κάποιος ή μάλλον κάποια
έπρεπε να της τον δείξει
κι όταν αυτό έγινε για πρώτη φορά
χρειάστηκαν πολλές υπερβάσεις
αφού όλος ο κόσμος
έπρεπε να χωρέσει σε μία παλάμη.
Την έπιασε από το χέρι 
η πίστη της Διδασκαλίας
και το θαύμα έγινε.
Άρχισε να βλέπει με το χέρι της
όχι μόνο ότι υπήρχε ένας κόσμος
μέσα στο σιωπηλό σκοτάδι
αλλά ότι μπορούσε να καταλάβει πώς λειτουργούσε
και μάλιστα να διορθώσει μερικά σημεία του.
Ποιος όμως να πιστέψει
ότι υπάρχει ζωγράφος
που μπορούσε να διορθώσει
τον πίνακα του κόσμου
ενώ είναι τυφλός;
Ποιος όμως μπορούσε να πιστέψει
ότι υπάρχει συγγραφέας
που μπορούσε να διορθώσει
το κείμενο του κόσμου
ενώ είναι κουφός;
Εκτός, αν ήταν Δασκάλα.
Έτσι έμαθε πώς να ζει σ’ έναν κόσμο
που δεν είχε φως και φωνή για αυτήν.
Πώς να καταλάβει την έκφραση
είμαι το φως του κόσμου.
Πώς ν’ ακούσει τη φωνή του Θεού;
Κι όμως όταν κατάλαβε το έργο του Χριστού
είπε με τον δικό της τρόπο
ότι ήξερε ότι υπήρχε
αλλά δεν γνώριζε το όνομά του.
Έτσι ήταν η Κυρία Helen Keller.