Ήταν το ίδιο μονοπάτι, αλλά ήταν ο άλλος κόσμος.
Μάλλον τον έβλεπαν διαφορετικά.
Τώρα που έπαιζαν μουσική φωτός, ένιωθαν διαφορετικά τα όργανα.
Ακόμα και τα καταστήματα δεν είχαν το ίδιο ύφος.
Είχε αλλάξει η ερμηνεία τους.
Ήταν πιο ξεκάθαρο ότι τα περισσότερα ήταν κοινωνικά
κι ότι απουσίαζε από μέσα τους κάθε ίχνος ανθρωπιάς.
Ενώ άλλα είχαν κάτι το ιδιαίτερο που τώρα ερμήνευαν ως αθωότητα.
Αυτούς τους Αθώους θα έπρεπε να προστατέψουν…
Αντιλήφθηκαν ότι ήταν περισσότεροι από ό,τι νόμιζαν αρχικά και αυτό τους χαροποιούσε.
Το πέτρινο μονοπάτι είχε περισσότερες πυγολαμπίδες.
Άλλοι ήξεραν μόνο τα κόκκινα φώτα
ενώ τώρα έβλεπαν αυτό το φωτονικό μπλε.
Τίποτα τελικά δεν ήταν όπως φαινόταν.
Μπορεί να έμοιαζαν όλα στην επιφάνεια και να  ήταν όλα σκοτεινά αλλά μόλις σκάλιζες, μόλις έδινες από τον Χρόνο σου, έβλεπες το φωτεινό υπόβαθρο.
Έβλεπαν πια την εσωτερική αύρα.