Στην πλατεία Αγίου Ιωάννη, απέναντι από το διπλό άγαλμα, υπήρχε μία βοτανοθήκη από το 1849. Εκεί τα βότανα είχαν όλη την προστασία γενεών ανθρώπων που δεν ήθελαν να ξεχάσουν αυτά τα κομμάτια της φύσης που βοηθούσαν τους ανθρώπους.
Εκεί ήθελαν να πάνε χωρίς να ξέρουν ακριβώς ποιος ήταν ο λόγος που είχε επιλέξει αυτόν τον χώρο.
Όμως μόλις μπήκαν μέσα κατάλαβαν ότι ήταν ένα κατάστημα εντελώς διαφορετικό.
Ήταν γεμάτο Χρόνο.
Όλα αυτά τα συρτάρια είχαν βότανα από κάθε είδος.
Το ξύλο προστάτευε τα φυτά
για να ζήσουν και οι άνθρωποι.
Ήταν μια μορφή συμπαράστασης.
Τα σκεύη και οι σακούλες έδειχναν ότι πρόσεχαν κάθε λεπτομέρεια.
Ήθελαν να δουν κάτι
αλλά δεν ήξεραν ακόμα τι…