Ενώ πίστευαν ότι το ξύλινο κουτί ήταν απλώς ένα κουτί είχε μετατραπεί σε σπαζοκεφαλιά και σίγουρα άλλοι δεν θα μπορούσαν να το ανοίξουν με τίποτα.
Ήταν σαν τους ανθρώπους που δεν έβλεπαν τις αλήθειες που ήταν κρυμμένες μέσα στα παραμύθια και κοίταζαν μόνο τα παραμύθια, ενώ έδιναν σημασία σε ανούσια κείμενα επειδή το έλεγε η κοινωνία χωρίς να αντιληφθούν ότι ήταν κενά.
Ενώ τα παραμύθια είχαν μια δομή που τους επέτρεπε να αποφύγουν τις παγίδες και τη λογοκρισία κάθε κοινωνίας. Όταν επιτέλους κατάφεραν ν’ ανοίξουν το κουτί χάρηκαν γιατί μπορούσαν να συνεχίσουν την αποστολή που τους είχε αναθέσει ο Παύλος χωρίς όμως να ξέρουν το ακριβές περιεχόμενό της.
Αλλά τους περίμενε μια άλλη έκπληξη.
Ήταν ένα νέο αίνιγμα.
Δεν υπήρχαν οδηγίες όπως περίμεναν αρχικά.
Βρήκαν μόνο ένα αντικείμενο.
Και θα έπρεπε να το μεταμορφώσουν σε κείμενο.
Αναρωτήθηκαν γιατί ο Παύλος δεν τους είχε πει τίποτα.
Και μετά συνειδητοποίησαν ότι μπορεί και να μην ήξερε τι έπρεπε να τους πει.