Στην άκρη ενός ξεχασμένου νησιού, ένας πύργος στέκεται ακόμα όρθιος, εκεί βρήκαν καταφύγιο μια χούφτα ανθρώπων, για να σωθούν από την εισβολή της βαρβαρότητας. Όμως ο σωτήριος πύργος έγινε και αυτός πεδίο μάχης, γιατί οι βάρβαροι εντόπισαν τη ζωή που είχε δραπετεύσει από το ζυγό τους και δεν ήθελαν να ειπωθεί ότι ένα σημείο αντιστάθηκε στην εξουσία τους. Έτσι πήραν την απόφαση να πολιορκήσουν τον τελευταίο ελεύθερο πύργο. Όλα είναι πια θέμα χρόνου… Η νύχτα έχει πέσει, μόνο μερικά κεριά φωτίζουν τη σκηνή… Ακούγεται ένας θόρυβος απ’ έξω. Όλοι κοιτάζονται… Είναι απλώς αδύνατο… Κι όμως ο θόρυβος επαναλαμβάνεται. Είναι πια σύνθημα. Είναι ξεκάθαρο πλέον… Ένας δικός του ήρθε… Δεν ξέρουν αν πρέπει ν’ ανοίξουν την πύλη… Δεν ξέρουν αν είναι παγίδα… Αλλά σε αυτό το μέρος η ανθρωπιά τους είναι η ίδια η Ανθρωπότητα. Έτσι επιλέγουν να απαντήσουν συνθηματικά. Τότε γίνεται το ανήκουστο. Ο θόρυβος είναι πια ήχος και μάλιστα νότες μουσικής. Μόνο ένας θα μπορούσε να το κάνει, μόνος ένας θα τολμούσε αλλά αυτός ήταν νεκρός.