Δεν είναι μόνο η Συνθήκη Λονδίνου του 1827 που είναι θεμελιακή για την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων  για την επιβίωση της Εθνικής Επανάστασης που κινδύνευε σοβαρά μετά το 1826, αλλά και η Συνθήκη Κωνσταντινούπολης του 1832 που θα επιτρέψει επί της ουσίας τη γέννηση του Ελληνικού Κράτους.  Έτσι έχουμε την υλοποίηση της Επανάστασης του ’21 και της Ανεξαρτησίας του ’22, το 1832 χάρη σε αυτή τη Συνθήκη που θα κάνει αναφορές στα Άρθρα της για το Κράτος, την Κυβέρνηση και ακόμα και τον Βασιλιά της Ελλάδας, ενώ η τελευταία δεν υπάρχει ακόμα θεσμικά. Είναι αυτή που μετατρέπει το ζήτημα της Ελλάδας σε υπόθεση που έχει λύση χάρη σε αποζημίωση που δίνεται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης είναι παράδειγμα διπλωματίας που αξιοποιεί τη στρατηγική για να δημιουργήσει έξυπνη ιστορία μέσω της αναβαθμισμένης που απελευθερώνει τους  Έλληνες από τον τουρκικό ζυγό. Είναι και μια απόδειξη της τουρκικής νοοτροπίας μετά την ήττα της στον πόλεμο με τη Ρωσία αφού επιλέγει τη χρηματική αποζημίωση για να φύγει από τις πρώτες κατεχόμενες περιοχές της Ελλάδας.