Στον λόγο της Πνύκας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κάνει μια άμεση αναφορά στο πώς θα μπορούσε να απελευθερωθεί η Μακεδονία και δεν την ξεχωρίζει από την Κωνσταντινούπολη. Είχε ζήσει τα πράγματα μέχρι τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης το 1832. Δεν μπόρεσε να δει τι έγινε το 1863 ούτε το 1881, αλλά ήδη ήξερε ότι ήταν εφικτό το 1913 και το 1918. Το θέμα είναι αν οι κοινωνίες είναι έτοιμες να δουν από πριν τα σενάρια που επιλέγει η στρατηγική για να δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα, δηλαδή να αντιληφθεί ότι είναι το παρελθόν που παράγει το μέλλον κι όχι το παρόν. Έτσι το θέμα της Μακεδονίας δεν είναι κάτι που μας απασχολεί μόνο τώρα αφού από την εποχή του Κολοκοτρώνη η απελευθέρωση είναι ένας στόχος λόγω της ελληνικότητας της περιοχής. Ο Κολοκοτρώνης δεν μπήκε στην παγίδα του ραγιαδισμού και δεν είχε ιδεολογικό στόχο. Ήθελε από την αρχή να απελευθερώσει τα κατεχόμενα που καταπατούσε η βάρβαρη αυτοκρατορία, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Αυτό μας εξηγεί στον λόγο του στην Πνύκα.