Η βαρβαρότητα καταπατούσε τόσο πολύ
το πνεύμα των προσφύγων
που δεν ήξεραν πια ότι ήταν η ταυτότητά τους.
Άλλωστε οι πρόσφυγες
μετά από δεκαετίες
δεν λειτουργούσαν πια κληρονομικά
και οι επόμενοι έχαναν την ταυτότητά τους.
Το χειρότερο ήταν
ότι δεν το συνειδητοποιούσαν
και τελικά δεν τους έλειπαν οι ρίζες τους.
Μάλιστα συχνά
ήταν και περήφανοι
που δεν είχαν
λόγω του πλαισίου της βαρβαρότητας
που ήταν εκ φύσης ριζοσπαστική.
Έτσι κατέληγαν να δρουν
ενάντια στην Ανθρωπότητα.
Ήταν κομμένα δέντρα
που είχαν γίνει τσεκούρια
για το δάσος
επειδή πίστευαν ότι ήταν ατσαλένια.
Σκούριαζαν όμως
ενώ το δάσος συνέχιζε να ζει
χάρη στις ρίζες του.