Οι δρόμοι είχαν την ιστορία τους. Ακόμα και τα ονόματά τους το δήλωναν. Όμως ο σχεδιασμός τους φαινόταν μόνο από ψηλά. Διότι εκεί βρισκόταν το στρατηγικό επίπεδο. Αποφάσισαν να μελετήσουν και τα δύο μαζί. Ανέβηκαν και βυθίστηκαν με πολυκυκλική βαθύτητα. Από πάνω η πόλη φαινόταν κενή σαν να ήταν πολύ νέα ακόμα. Από κάτω φαινόταν να ξεχειλίζει σαν να ήταν πολύ παλιά. Το χρονοστρατηγικό βλέμμα επέτρεπε να ζήσουν ταυτόχρονα τις δύο προσεγγίσεις. Και αυτός ο ολισμός άνοιγε νέα παράθυρα. Το κέντρο με το λιμάνι, η οπτική με τον κόσμο. Δύο παράλληλοι κόσμοι που αποτελούσαν όμως τις δύο πλευρές του ιδίου νομίσματος. Έτσι η Ιταλία ήταν νατοϊκή και το ΝΑΤΟ είχε ιταλική νοοτροπία. Ήταν η θέληση της υπερδομής να μοιάζει σε όλους ακόμα κι αν κανένας δεν της έμοιαζε. Είχε και αυτή μια χαμαιλεοντική ικανότητα. Αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή αφού σε αυτή ξεκίνησε η πρόταση της ύπαρξής του στο ανώτατο επιτελείο, για να ξέρουν όλοι ποια θα ήταν η πορεία της υπερδομής μέσα σε αυτό το σκοτάδι των συμπεριφορών. Αλλά υπήρχε και η νίκη του φωτός.