Αυτό που έγινε μετά δεν το είχε προβλέψει ούτε στα όνειρά της αφού ποτέ δεν είχε φανταστεί τη φυσική παρουσία του Don Giovanni χωρίς να μιλά. Έτσι όταν τον είδε μπροστά της έμεινε άφωνη. Δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει και έμεινε ακίνητη, τουλάχιστον  αυτό πίστεψε αφού δεν έλεγχε πια τα χέρια της. Εκείνος προχώρησε πάντα όρθιος σαν να ήταν μόνος στο δωμάτιο διότι δεν φαίνονταν εκεί που καθόταν. Έτσι μπορούσε να απολαύσει το θέαμά του με άνεση. Κατάλαβε αμέσως ότι ήταν τεράστιος χωρίς καν να τον δει από κοντά. Και όταν πλησίαζε σιγουρεύτηκε πως δεν είχε κάνει λάθος, δεν ήταν μία ψευδαίσθηση. Δεν μιλούσε πια για το ίχνος πάνω στο ύφασμα της νύχτας αλλά για την ουσία της  ημέρας που ξεχείλισε από παντού για να φέρει το φως με τις κινήσεις του σώματος. Ήταν σίγουρη ότι έβλεπε κάτι και έπραττε ανάλογα για την απόλυτη ευχαρίστηση των γυναικών της Ανθρωπότητας. Ζούσε μπροστά τους όλο το πάθος του πόθου που θα έγραφε η θρυλική όπερα.