Δεν είχαν προβλέψει ότι η παράσταση θα τους έβαζε να συμμετέχουν με τα παλαμάκια τους στο ίδιο το έργο. Δεν ήταν μόνο χαρά για το κοινό αλλά χαρά από κοινού. Η παράσταση υπενθύμιζε τους αγώνες που είχαν ζήσει για να είναι τώρα ελεύθεροι και να απολαμβάνουν την ελευθερία που δεν είχε φυλακίσει η βαρβαρότητα παρόλες τις προσπάθειες. Με την παράσταση το κοινό καταλάβαινε πόσο σπάνιο ήταν το έργο που είχαν πλάσει οι προηγούμενοι αιώνες. Ήταν μια μορφή συνειδητοποίησης μιας νοητικής πραγματικότητας που δεν ήταν πάντα αντιληπτή από τους ανθρώπους που δεν ήξεραν για τους προηγούμενους αγώνες. Αλλά αυτοί τους είχαν ζήσει πολυκυκλικά και αυτή η βαθύτητα ήταν απτή. Αποτελούσαν την απόδειξη της συνέχειας που είχε ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που είχαν προκαλέσει οι εχθροί του φωτός. Έτσι και τώρα μέσα σε Παλάτι έβλεπαν ζωντανή τη μνήμη του μέλλοντος που ποτέ δεν είχε ξεχάσει το πρέπον. Στο τέλος της παράστασης ένιωσαν την ηδονή της ελευθερίας που θα αξιοποιούσαν τη λευκή νύχτα τους.