Με το νέο έτος είχαν συμπληρωθεί τα πεντακόσια χρόνια για την επέτειο της πολιορκίας του 1522. Ήξερε ότι είχαν γνωριστεί πριν. Απλώς δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι τότε την είχε σώσει. Μόνο μετά από μισή χιλιετία κατάλαβε γιατί εκείνο το βράδυ της είχε μιλήσει διαφορετικά. Τότε είχε σώσει την ψυχή της κι όχι μόνο τη ζωή της. Δεν είχε δει πριν το βάθος του πνεύματός του. Δεν ήξερε πόσο έβλεπε μέσα στο μέλλον.  Ήξερε μόνο για το παρελθόν. Αλλά με την πρόσβαση που της έδωσε στο βλέμμα του, τον ακολούθησε πάνω στο φωτεινό μονοπάτι χωρίς να φοβηθεί το σκοτάδι που θα ερχόταν στο μέλλον, γιατί θα ήταν έτοιμη να το αντιμετωπίσει από ένα άλλο νησί. Και τώρα που είχαν επιστρέψει στη Ρόδο, ήξερε ότι η βαθύτητα του Χρόνου τον είχε δικαιώσει. Αλληλοκοιτάχτηκαν χωρίς να πουν τίποτα.  Ήξεραν και οι δύο ότι ήξεραν και έζησαν μέσα στη σιωπή την ηδονή της ελεύθερης ψυχής που ξαναβρήκε το νησί της ομορφιάς. Κι όταν της χαμογέλασε αφού έφτασαν μαζί, ένιωσε ότι ήταν η ζωή της.  Έτσι έβλεπε την ψυχή του ιππότη της πέτρας.