Πριν την αρχή της τελευταίας μεγάλης πολιορκίας της Ρόδου το 1522, αυτός που ήξερε από πριν τι θα γινόταν μετά, της είχε πει να τον περιμένει σε άλλο νησί στο κέντρο της Μεσογείου, τη Μάλτα. Στην αρχή δεν είχε καταλάβει τι θα γινόταν αλλά λόγω απόλυτης εμπιστοσύνης είχε ακολουθήσει την συμβουλή του. Έτσι είχε βρεθεί σε αυτό το σχεδόν έρημο νησί. Αλλά η σκληρότητα της πέτρας του δεν την είχε φοβίσει. Αντιθέτως της θύμιζε τον ιππότη. Ήξερε πως θα ήταν σύμμαχος στην αντίσταση ενάντια στη βαρβαρότητα όποτε θα ερχόταν η στιγμή της αντιπαράθεσης. Της είχε πει από πριν για την τελευταία πολιορκία και ποιος ήταν ο λόγος που θα έμενε έως το τέλος κι εκείνη τον πίστεψε αφού είχε προσθέσει ότι θα επέστρεφε για να τη βρει στη Μάλτα. Μόνο αυτή μπορούσε να κάνει αυτή την υπέρβαση γιατί χρειαζόταν πίστη, η θρησκεία δεν επαρκούσε. Έτσι όταν μία μέρα, μετά το τέλος της πολιορκίας  είδε τα καράβια του Σταυρού να έρχονται δεν ξαφνιάστηκε. Πήγε και ντύθηκε με το αγαπημένο του φόρεμα και απόλαυσε από την αρχή τον ερχομό στην ακτή του νέου νησιού της αγάπης τους.