Ποιος θα περίμενε μια δικαίωση μετά από αιώνες; Στην ουσία κανείς. Διότι αυτοί που το είχαν πιστέψει, θα ήταν νεκροί και οι άλλοι που θα το είχαν ζήσει, τότε θα ήταν αγέννητοι. Κι όμως, έπρεπε να υπάρχει μία λύση. Αυτή ήταν το δώρο της πολυκυκλικότητας. Ήταν σαν τον Χρόνο, πάντα μαζί μας. Αλλά ήταν σπάνιοι αυτοί που καταλάβαιναν πώς λειτουργούσε και ακόμα λιγότεροι αυτοί που τη ζούσαν. Όμως μετά από τόσους αιώνες, τώρα που είχαν βρεθεί και πάλι στη Ρόδο, είχαν μάθει το μάθημα της Έξυπνης Ιστορίας. Το 1565 είχε ξεπεράσει το 1522 και είχε σπάσει το ηθικό της βαρβαρότητας. Άλλωστε και η Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 είχε ξετινάξει τις φαντασιώσεις της υψηλής βαρβαρότητας. Όσο για το 1947 ήταν το ίδιο το Παρίσι που είχε βάλει τέλος στις παράλογες διεκδικήσεις. Η σφραγίδα της Συνθήκης ήταν κατακόκκινη και γυάλιζε με εκείνο το παράξενο φως που ζούσε εδώ αιώνες. Όσο αδιανόητο κι αν ήταν ο θρύλος του Ιππότη της πέτρας είχε γίνει η ιστορία της Μεσογείου. Αυτά είδε πάνω στη σκακιέρα SER και το χαμόγελό της έγινε πλατύ.