Έβγαλε το μαντολίνο έξω από τη θήκη και του το έδωσε. Ήταν το σημάδι ότι ήταν χαρούμενη κι ότι ήθελε ακόμα περισσότερο. Δεν θα μπορούσε να πει σε κανέναν αυτό που ζούσαν, έτσι ήθελε να το απολαύσει εντελώς. Ήταν η πρώτη φορά που το σκεφτόταν με αυτόν τον τρόπο. Πόσες φορές θα θεωρούσε ότι η ζωή ήταν φυσιολογική ακόμα και αυτονόητη. Αλλά μετά από την αποκάλυψη των αιώνων, συνειδητοποίησε πόσο σπάνια ήταν η ζωή της στο πλευρό του. Άκουγε το μαντολίνο και χόρευε μέσα στο μυαλό της σαν να άκουγε όλες τις εποχές να ζωντανεύουν με τους δακτυλισμούς. Ποτέ πριν δεν είχε σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο τη χρονοστρατηγική. Όταν τελείωσε, τον πλησίασε όσο πιο τρυφερά μπορούσε και του έβγαλε το μαύρο σακάκι του για να δει το λευκό πουκάμισο που είχε πάντα με γιακά ανοιχτό. Εκεί έχωσε τα δάκτυλά της για να πιαστεί από τον σβέρκο του και ν’ αρχίσει να περιστρέφεται μαζί του. Τότε την έπιασε από τη μέση και αυτή σήκωσε τα πόδια της. Έτσι άρχισε το μπαλέτο που είχε επιλέξει για να ζήσουν το σώμα και το πνεύμα τη διπλή χαρά της νύχτας με τα άστρα στο στόμα. Ήταν το φιλί των αιώνων.