Η βάρβαρη επέκταση σταύρωσε τους Αγίους Τόπους το 1291. Οι πιστοί είχαν αντισταθεί όσο μπορούσαν ενάντια στο κτήνος που κατέστρεφε τα πάντα: κάθε ιερό ήταν πια κατεχόμενο. Η γραμμή άμυνας μετακινήθηκε προς την Κύπρο, αλλά οι πολεμιστές του Σταυρού έβλεπαν ότι ήταν απομονωμένοι. Κι αν ο Χρόνος ήταν μαζί τους το περιθώριο λιγόστευε όλο και περισσότερο. Η Κύπρος ήταν ήδη ευάλωτη και θα έπρεπε να βρουν άλλο καταφύγιο. Οι χρονιές 1307 και 1310 πέρασαν χωρίς να το αντιληφθούν. Έπρεπε όμως κάπου να καταλήξουν. Τότε θυμήθηκαν την παράδοση και τον κώδικα που έπρεπε να τηρηθεί όταν οι πιστοί είχαν πάρει όλοι την μεταλαβιά. Διότι εκείνη τη στιγμή έπρεπε ο ιερέας να εκτελέσει τη διαδικασία της κατάλυσης. Αυτός θα ήταν ο ρόλος τους να αδειάσει το δισκοπότηρο χωρίς να πέσει κάτω ούτε σταγόνα από την ιερή ουσία. Οι πολεμιστές επέλεξαν τη Ρόδο για να αντισταθούν. Και αυτό έκαναν με επιτυχία το 1440, το 1444 και το 1480. Όμως τώρα ο Χρόνος έμπαινε στο 1522.