Όλα αυτά που είχαν ζήσει είχαν αποκτήσει μια
φυσιολογική ροή ακόμα κι αν υπήρχε η κρίση.
Κατά κάποιον τρόπο είχαν προσαρμοστεί.
Δεν ήταν ακριβώς αυτό.
Έμοιαζε με πλαστικότητα εγκεφάλου.
Σαν να είχαν ακούσει από την αρχή συμβουλές
που τους είχαν ενισχύσει
σε αφάνταστο βαθμό.
Αλλά τώρα τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά
γιατί δεν υπήρχε τίποτα το χειροπιαστό
πάνω στο οποίο μπορούσαν να χτίσουν μια σκέψη.
Ήξεραν για την πραγματικότητα.
Είχαν κάνει πράξεις αφού αυτή ήταν η κύρια αποστολή τους.
Πάντα είχε ένα όραμα.
Γνώριζαν ότι οι ουτοπίες ήταν υπεύθυνες
για την παραγωγή της μελλοντικής πραγματικότητας.
Είχαν μάθει ακόμα και για το αδιανόητο.
Αλλά τώρα μιλούσε
για το ανύπαρκτο
και αυτό ήταν απίστευτο.
Αλλά αν το πίστευαν
θα άρχιζε η εκθετική παραγωγή της πραγματικότητας
με τη δημιουργική έκρηξη
γιατί η πίστη άλλαζε τα πάντα.