Η πίστη μπορούσε ν’ αλλάξει τα πάντα. Κι ήταν ένα στοιχείο που δεν γνώριζε η βαρβαρότητα. Δεν ήταν μόνο η θυσία που είχε αξία στον αγώνα της απελευθέρωσης. Η θυσία δεν είχε νόημα χωρίς πίστη. Άλλωστε ήταν και πιο εύκολη. Η πίστη ήθελε κάτι άλλο, κάποιον άλλο. Έπρεπε να πιστέψεις σε κάτι, σε κάποιον και αυτό ήταν δύσκολο, αφού έπρεπε να ξεπεράσεις το όριο του εαυτού και να ζήσει κάτι πιο μεγάλο. Αυτή η ικανότητα ήταν σπάνια. Όμως αυτοί οι σπάνιοι ήταν ικανοί να παράγουν το μέλλον. Η νοημοσύνη ήταν εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν, σαν το άγαλμα μέσα στο μάρμαρο και ήταν αυτό που έφερνε την ομορφιά που θα έσωζε τον κόσμο. Η νοημοσύνη είχε έρθει από το μέλλον για να αλλάξει το παρελθόν και να ζήσει η μνήμη. Ήταν η στρατηγική της ιστορία. Χρειαζόταν όμως βαθύτητα για να φανεί η εμβέλεια της πολυκυκλικότητας. Μόνο έτσι εμφανιζόταν και η μεγαλοσύνη της πίστης. Ακόμα κι αν υπήρχε από πριν. Αυτό φαινόταν από τον ουρανοξύστη που δεν είχαν φανταστεί ότι θα έδινε πρόσβαση στο μέλλον, ενώ ήταν αγκυροβολημένος στο παρελθόν. Αυτό είδε και αυτό έγινε.