Μόνο μετά κατάλαβε ότι δεν έγραφε πάνω στο τετράδιό του. Με την πένα του σχεδίαζε ταυτόχρονα. Εκείνη δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο. Εκείνος ήταν γαλήνιος. Η άνεσή του την εντυπωσίασε και θυμήθηκε τον καθρέπτη. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκε την αντανάκλαση του παραθύρου. Όσο πιο διακριτικά μπορούσε κοίταξε περιφερειακά και τότε αντιλήφθηκε ότι τη σχεδίαζε. Νοητικό σοκ. Την ζωγράφιζε την ώρα του πόθου. Πώς το είχε καταλάβει; Πώς την είχε αναγνωρίσει; Μετά σκέφτηκε τα πόδια της πάνω στο κρεβάτι. Μήπως τα είχε δει; Μα τότε ήξερε ότι ήταν μέσα στο δωμάτιο πάνω στο κρεβάτι. Αυτό άλλαζε τα πάντα! Το δώρο ήταν συνειδητό χωρίς όμως να επιβληθεί. Ένιωσε αυτό το ιπποτικό ύφος… Ναι, αυτό ήταν… Έτσι αποφάσισε να συνεχίσει τις διακριτικές κινήσεις της έως το τέλος. Θα ήταν το αντίδωρο. Ο ρυθμός της έγινε πιο έντονος. Η πένα συντονίστηκε… Ήταν ήδη μαζί… Και τώρα τόσο κοντά σαν δύο πλήκτρα του πιάνου. Έτσι έγραψαν μαζί την πρώτη τους μελωδία χωρίς να το αντιληφθεί κανείς άλλος. Το σχέδιο λειτούργησε. Και ήταν έτοιμο, γεμάτο ουσία.