Είχε έρθει η αλλαγή φάσης κι έπρεπε να βρει μια νέα κλίμακα για να υποστηρίζει την ταχύτητα του ρυθμού κι αυτή ήταν πιο τολμηρή για να ξεσπάσει η θύελλα του οργάνου. Έτσι μόλις την επέλεξε, άρχισε και το  φινάλε  με μία δυναμική που θύμιζε την ωδή της χαράς. Κι εκεί που νόμιζε ότι είχε έρθει το τέλος, δεν υπήρχε τέρμα, διότι η πολυκυκλικότητα ήθελε να πιάσει την τελειότητα για να υπάρξει και συνέχεια μετά την κορύφωση. Έτσι σταδιακά η ανάληψη ήρθε να πάρει τη σκυτάλη για ν’ ανοίξει ο ουρανός σαν να ήταν τρούλος εκκλησίας. Και ο οίνος έπρεπε να βγει από την κάβα για να δει τους ήλιους της νύχτας. Έτσι ξέσπασε το φως σαν να ήταν καταιγίδα που ήθελε να βρέξει τα πάντα. Τότε έζησε η τελειότητα, αφού το τέλος δεν ήταν τέρμα και η αφύπνιση έφερε τον υγρό κρύσταλλο που έπιασε για πάντα η κίνηση που έγινε πράξη.