Αφιερωμένο στον Σταμάτη Κόκοτα

Ποτέ δεν μπόρεσα
να πιστέψω τα λόγια του μπεκρή
γιατί νόμιζα ότι είναι μια υπερβολή.
Ποιος να πιστέψει
ότι τα δάκρυα κυλάνε σαν βροχή
όταν όλοι σου λένε
ότι δεν πρέπει να κλαίνε οι άντρες.
Όλο αυτό ήταν παράλογο
ώσπου μια μέρα
χωρίς να είμαι σ’ ένα λιμάνι
ούτε σε χώρα μακρινή
αλλά στην Αθήνα
στο Κολωνάκι
έζησα την ίδια ιστορία
κι έπιασα
για πρώτη φορά
εκείνο το ποτήρι
πάνω στο μοναχικό μου τραπέζι
και τότε κατάλαβα
ότι θα μεθύσω
για να ξεχάσω
τον πόνο
που προκάλεσε
μια μικρή.