Η Συνθήκη για το κόμμα
δεν ήταν απολύτως τίποτα
και σε καμία περίπτωση οριστική.
Αποτελούσε απλώς ένα ενδιάμεσο
για να επιτευχθεί η επανάσταση
που ήταν απαραίτητη
για την υλοποίηση του στόχου.
Ο αφανισμός του παρελθόντος
ήταν το μόνο ζητούμενο.
Κι όλες οι άλλες υποθέσεις ήταν δευτερεύουσες.
Σημασία είχε για το κόμμα
να εδραιωθεί.
Σε αυτό ήταν ωφέλιμες οι θυσίες.
Ακόμα και σε φάση του ανοίγματος.
Η Συνθήκη ήθελε κι άλλη.
Brest-Litovsk. Μάρτης 1918.
Berlin. Αύγουστος 1918.
Rapallo. Απρίλιος 1922.
Ήταν απαραίτητη για να υποσκάψει τη Συνθήκη Βερσαλλιών.
Win-win.
Βαρβαρότητα με βαρβαρότητα
από την αρχή το κόμμα
είχε μια σάπια ιδεολογία.
Αλλά δεν είχε καμία σημασία.