Το πλαίσιο εντελώς ελεύθερο.
Επαρκούσε να είναι ουσιαστικό.
Κι η σκηνοθεσία κατά βούληση.
Έτσι επιλέχτηκε το τραπέζι της δημιουργίας.
Αυτό σήκωνε τα τετράδια και τα πινέλα
και μαζί τους την πλαστικότητα του πιάνου.
Επειδή δεν ήξερε τι ακριβώς περίμενε
επέλεξε ανοιχτό πλάνο
και ταυτόχρονα επικεντρωμένο στο θέμα
για να ζήσει ζωντανά την παρτιτούρα.
Έπιασε το όργανο που ήταν ήδη κουρδισμένο
κι άρχισε την εισαγωγή του θέματος
έχοντας στο μυαλό τον πίνακα.
Είχε επιλέξει adagio για να φανούν
όλες οι νότες τουλάχιστον αρχικά
γιατί ήξερε την προτίμησή της
για την ταχύτητα.
Έτσι σιγά σιγά συντονίστηκε
με τη σιωπηλή θέλησή της
για να ζήσει η αρμονία της χάρης
κι αυτό έως την ολοκλήρωση του κομματιού
που θύμιζε την έναστρη νύχτα
και τότε φαντάστηκε
το πλατύ της χαμόγελο.