Δίπλα της και στην άλλη πισίνα
που αντίκριζε το παρελθόν και το μέλλον
θυμήθηκε την απελευθέρωση
που είχαν ζήσει και μοιραστεί μαζί
στο άλλο το νησί του ηφαιστείου
και σκέφτηκε πόσο γλυκιά ήταν η χαρά της
όταν έβλεπε τον κόσμο
μέσα από το βλέμμα του
αφού μπορούσε να την αγγίξει πια
μία μεγάλη κυρία που αγαπούσε τα λουλούδια
ή ένας αγιογράφος σε αναζήτηση
αιωνόβιων ξύλων
την ώρα που άλλοι θα αδιαφορούσαν
έτσι και οι κινήσεις μέσα στο υγρό στοιχείο
μετατράπηκαν σε ηλιόλουστα χάδια
που άγγιζαν άμεσα την ψυχή.
Εκείνη κολυμπούσε άνετη
γιατί ήξερε ότι ήταν δίπλα της
κι αυτός πρόσεχε κάθε της ανάσα
γιατί ήταν η ασπίδα
που προστάτευε την αρμονία
του κόσμου της
χωρίς πανοπλία.