Όταν τόσα χρόνια δεν πίστευε σε κανέναν
γιατί ποτέ η κοινωνία δεν της συμπαραστάθηκε
λόγω αδιαφορίας και λήθης
είναι δύσκολο να αφεθεί εντελώς
και να κάνει την υπέρβαση της απελευθέρωσης
όταν συναντά το αδιανόητο.
Γι’ αυτό δεν περίμενε απολύτως τίποτα.
ούτε βιαζόταν να καταλάβει η ψυχή της
γιατί η ουσία της ανθρωπιάς
ήταν της βραδύτητας
αλλά ποτέ της καθυστέρησης.
Κι αν καθυστερούσε ήταν πάντα
για να σώσει έναν αθώο
δεν υπήρχε άλλος λόγος
και το ήξερε κι εκείνη.
Αυτός ο συντονισμός ήταν θεμελιακός
για να ζήσει η σχέση πέραν της επαφής
κι ο δεσμός πέραν της σχέσης.
Έτσι άρχισε να βλέπει
κομμάτια της αρμονίας
χάρη στο βλέμμα που μοιραζόταν
κάθε στιγμή που ζούσαν ψυχικά
την Αγάπη της Ανθρωπότητας.