Το σκληρό ξύλο ήταν αρχικά ανώνυμο.
Αλλά μετά το λάξευμα που έγινε
με τόση αγάπη
άρχισε να μοιάζει με το σκίτσο.
Έτσι οι κινήσεις πάνω στο ξύλο
βρήκαν τους δρόμους της πένας
που είχε επιλέξει το βλέμμα.
Και τώρα που υπήρχε
με αυτή τη μοναδική μορφή
είχε αποκτήσει και ανθρωπιά
χάρη στη λεπτότητα
που είχε προστεθεί
με το χέρι της γλύπτριας
που ποτέ δεν δίστασε
να πλάσει αυτό το όργανο
που ήταν χαρακτηριστικό
της ιστορίας της Ανθρωπότητας
αφού ήταν θεμελιακό
για την ανθρώπινη ζωή
λόγω της ουσίας
που παράγει το έργο
της συνέχειας.