Ήταν σπάνιοι αυτοί που συνειδητοποιούσαν
ότι η διαθήκη ήταν πάντα
πέρα της κληρονομιάς
γιατί δεν σταματούσε στο αίμα
κι αναζητούσε την ουσία
για να διασχίσει όχι μόνο τα χρόνια
αλλά και τους αιώνες.
Γι’ αυτό μόνο αυτή είχε νόημα
για τον Χιλιόχρονο
που πάλευε για την Ανθρωπότητα.
Αυτή βασιζόταν πάνω
στη Διδασκαλία και τη μαθητεία
γιατί τίποτε άλλο δεν άντεχε
τις αντίξοες συνθήκες
των κοινωνιών της λήθης
και της αδιαφορίας
γιατί μόνο αυτές ήταν μνήμη
που ξεπερνούσε
τη λήθη
για να μεταφέρει την αξία και το βάθος
του διαχρονικού έργου.
Γι’ αυτό ήταν όμορφη η διαθήκη.