Αφιερωμένο στο Γιάννη Πουλόπουλο

Πάνω στον πίνακα του ποιητή
κλείσαν οι ουρανοί
για να φανούν τα αστέρια
που ήταν όλη την ημέρα αόρατα
γιατί τα έκρυβε το φως
και κανείς δεν μπορούσε να τα νιώσει
ενώ ήταν πάντα στο ίδιο σημείο.
Αλλά τώρα έλαμπαν
και άλλαξαν το χρώμα του ποιητή
που ήταν πια χαμογελαστός
όταν κοίταξε τον φίλο του
τον ζωγράφο
που πάντα τον αγαπούσε
ακόμα και στα πιο δύσκολα
γιατί η ανθρώπινη σχέση τους
ήταν ανεξάρτητη
από κάθε ταξική κοινωνία
που προσπαθούσε
να εμποδίσει
την ιστορία της Ανθρωπότητας
γιατί είχε ξεχάσει
το βάθος και το μέγεθος
της ανελέητης αγάπης.