Το ταξίδι στον κρυφό γαλαξία άρχισε με το άρωμα που έσπαζε τη μύτη. Έκαναν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις, σαν να έβλεπαν ζωντανά τα δάκρυα του ποτηριού. Η κατάδυση τούς προκαλούσε ένα άλλο άνοιγμα που επέτρεπε τη συνδυαστική. Αυτό που άγγιζαν, τους άγγιζε, σαν να ήταν κομμάτι μουσικής. Άγγιζαν τις χορδές και τους άγγιζε η ψυχή του οργάνου. Τότε άρχιζε ο συντονισμός των δακτυλισμών, αφού έπρεπε να παίξουν την ίδια παρτιτούρα. Έπαιζαν εναλλάξ την ίδια ακολουθία και τα δάκτυλα απαντούσαν στα άλλα δάκτυλα, όπως γίνεται στο πιάνο με τέσσερα χέρια. Όταν τα πρώτα άγγιζαν το λευκό, τα άλλα άγγιζαν το μαύρο των πλήκτρων. Έτσι ένιωθαν το κράμα του λευκού πάθους και τον μαύρο πόθο. Οι κινήσεις τους ήταν πάντα απαλές, σαν εκείνες του Horovitz, αλλά με την εμμονή του Gould. Δεν άφηναν καμία νότα. Έπρεπε να τις παίξουν όλες για να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα και μάλιστα πολλαπλά, αφού ήταν της πολυκυκλικότητας και της βαθύτητας το έργο.