Το σχέδιο δεν ήταν μόνο φρέσκο, αλλά και φωτεινό. Είχε αυτή τη χαρακτηριστική γυαλάδα της λαδομπογιάς, χωρίς όμως να έχει την ίδια υφή. Έτσι όταν έσκυψαν για να εξετάσουν το έργο από κοντά, φανερώθηκε και μία άλλη προοπτική που δεν είχαν προβλέψει. Δεν ήταν πια μόνο ένα άνοιγμα, αλλά δύο και το καθένα με την ομορφιά του. Το φρέσκο ήταν μεταδοτικό, διότι το υγρό στοιχείο πότιζε το άγγιγμα. Τους ξάφνιασε πόσο ζωντανό ήταν και θυμήθηκαν αυτά που έλεγε ο Vincent van Gogh για τις λαδομπογιές, όντως η γεύση ήταν πειρασμός. Κι έκαναν σαν τον Oscar Wilde που αντιστεκόταν σε όλα, εκτός από τον πειρασμό. Όταν άγγιξαν το φρέσκο, στο στόμα τους ήρθαν τα λόγια της Ειρήνης Παπά, μα δεν έχει στεγνώσει, έγινε τώρα. Και αυτά λειτούργησαν καταλυτικά για να προκαλέσουν μία αλυσιδωτή αντίδραση στα ανοίγματα. Έτσι ένιωσαν την τέχνη του φρέσκου από τη μία άκρη στην άλλη, σαν να είχε διαπεράσει το σώμα τους.