Χωρίς να το πολυσκεφτούν, σαν να ήταν σε μία θεατρική παράσταση, όπου έπρεπε να αυτοσχεδιάσουν, πήραν τις θέσεις τους. Αποτελούσαν πια μια ακολουθία που θα είχε γράψει ο Bach με δύο όργανα απόλυτα συντονισμένα.  Έτσι εμφανίστηκε η διαπεραστική κίνηση που ένωνε κάθε φρέσκο, σαν να μιλά η μία εικόνα στην άλλη. Αλλά ποιος κοιτάζει, ποια εικόνα κοιτάζει μια εικόνα; Συνήθως κοιτάζουμε ποια είναι η διπλανή κι όχι το άλλο βλέμμα. Εδώ κάθε κίνηση της μίας, ενεργοποιούσε την κίνηση της άλλης και στη συνέχεια δημιουργήθηκε ένας πολυκυκλικός δεσμός. Έτσι το φρέσκο είχε μια έμμεση δράση που προκαλούσε ανάδραση. Τα όργανα είχαν πια συντονιστεί και ακολουθούσαν τους ίδιους δακτυλισμούς με την κλασική μετάθεση της φούγκας για να υπάρχει αρμονία. Μόλις γεννήθηκε αυτή, πέρασαν σε έναν άλλο κύκλο κι άρχισε η πολλαπλότητα να ζει τόσο έντονα που δημιούργησε το αίσθημα της Δευτέρας Παρουσίας.