Η πρώτη ιδέα που της ήρθε στο μυαλό, όταν αντίκρισε το αντικείμενο, ήταν το άγαλμα. Δεν είχε κάνει καμία ανάλυση. Η εκφώνηση έγινε αυθόρμητα. Δεν περίμενε κάτι άλλο βέβαια, αφού ήταν προετοιμασμένη, ειδικά από τότε που είχε κάνει πρακτική στη γλυπτική, τουλάχιστον στο επίπεδο του γύψου. Άλλωστε ήθελε να συνεχίσει αυτή τη δραστηριότητα, γιατί είχε μεγαλώσει το ενδιαφέρον της. Ήξερε πια τα αναγκαία τεχνικά στοιχεία κι έβλεπε όλο και καλύτερα την ομορφιά του έργου. Και το χειροπιαστό ήταν μια άλλη υπόθεση. Έτσι, όταν είδε το άγαλμα, αφού ήταν η σκέψη της η πρώτη, αμέσως σκέφτηκε πως θα μπορούσε να κάνει ένα ζωντανό αντίγραφο. Αλλά δεν πρόλαβε να ακολουθήσει την ιδέα της, επειδή λόγω της παρεμβολής δεν υπήρχε πια εμπόδιο, αφού ακόμα κι η απόσταση είχε εκμηδενιστεί. Έβλεπε κάθε λεπτομέρεια που ήθελε ακρίβεια, όπως έκανε με τα γλυπτά της. Όμως η ζωντάνια του αγάλματος ήταν εντυπωσιακή. Είχε κλειδωθεί ο στόχος και δεν το άφησε ούτε στιγμή, όπως σπαρταρούσε με αυτή την αποκαλυπτική ένταση.