Όταν εξετάζεις προσεκτικά την παρτιτούρα του Bach για το όργανο βλέπεις πρώτα την ανάκρουση που θα χρησιμοποιήσει το μέτρο 4 την ώρα της επανάληψης, αλλά και το σκοτεινό ύφος της μελωδίας που παίζει το δεξί χέρι που μετά την κορώνα θα εκτελέσει appoggiatura και μετά τις τρίλιες, πριν επανέλθει στην κορώνα, η οποία συνοδεύεται με τρόπο ασταμάτητο από το αριστερό χέρι που παίζει αποκλειστικά με δέκατα έκτα εκτός από την τελευταία με μία σταθερή ανάπτυξη που υποστηρίζεται από το παίγνιο στα ποδόπληκτρα για να δοθεί έμφαση στο εκκλησιαστικό χρώμα της σύνθεσης για όργανο, αξιοποιώντας  την αντίστιξη των δεύτερων φωνών. Με αυτήν την έννοια η παρτιτούρα απαιτεί μουσικό όργανο που να μην είναι μόνο μελωδικό. Επίσης δεν πρέπει να ξεχάσουμε τα legati  που χαρακτηρίζουν τη δεύτερη φωνή και δημιουργούν αυτήν την ατμόσφαιρα στο πρώτο μέρος, αφού απουσιάζουν μόνο στο φινάλε, όπου γίνονται αλλαγές στα κλειδιά για να εκμεταλλευτεί ο συνθέτης την έκταση του οργάνου.