Ο ιδιοκτήτης που κοιτούσε αρχικά τον παππού, δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Είδε τον μικρό άνθρωπο να πλησιάζει το μικρούλικο τσέλο, αλλά μ’ έναν τρόπο πολύ παράξενο. Όταν ήταν αρκετά κοντά του, το αγκάλιασε. Κι όταν του είπε ότι δεν έπρεπε, πήγε και έκατσε πίσω του κρατώντας το ανάμεσα στα μπούτια του και το ακούμπησε πάνω στο στήθος του. Πρώτη φορά έβλεπε αυτό το πράγμα. Ήταν ο μόνος που το είχε δει από την αρχή ως τσέλο. Ο παππούς του είπε ότι γι’ αυτό είχε έρθει και ζήτησε και το ανάλογο δοξάρι. Ο ιδιοκτήτης έφερε μηχανικά ένα δοξάρι χωρίς να συνειδητοποιεί καλά τι γινόταν. Πριν του το δώσει έβαλε κολοφάνη πάνω στις τρίχες της αλογοουράς. Πρόσεξε όμως ότι ο μικρός άνθρωπος το άρπαξε σαν να ήταν αληθινό σπαθί, μπορεί και ιερό. Κι έκανε ένα βήμα πίσω. Ακούστηκε πρώτα η χορδή του Λα και μετά άρχισε το κούρδισμα. Το μικρό τσέλο ένιωσε να ανασαίνει. Η ψυχή του χαμογελούσε ήδη. Όμως η αλλαγή έγινε όταν άρχισε να παίζει. Ένιωθε την ανάσα του κι ήταν σαν να είχαν τις ίδιες αναπνοές. Κι όταν τέλειωσε οι ψυχές τους έσταξαν μαζί.