Τα ανείπωτα θέλω αρχίζουν να υπάρχουν με τις σχέσεις, διότι οι επαφές δεν μπορούν να τα αντέξουν, αφού ποτέ δεν βρίσκουν τρόπο να τα εντοπίσουν. Ενώ οι σχέσεις, επειδή εμπλουτίζονται για να γίνουν δεσμοί, έχουν μέσα τους και αυτή τη μορφή ισορροπίας, αφού λόγω σεβασμού και αγάπης, υπάρχει το πάθος κι ο πόθος που συνδυάζονται για να πλάσουν ένα κράμα διαχρονικό. Έτσι υπάρχει το συμπληρωματικό της ορατής προσφοράς στην ανείπωτη ζήτηση. Μπορεί η ζωή να μην το ζητήσει, αλλά το θέλει η ψυχή. Δεν είναι ένα πάρε δώσε, ένα συνάλλαγμα, αλλά μία αρμονία δεσμού από τις χορδές του Χρόνου. Και δεν είναι απλώς συντονισμός  από  συμπαθητικές χορδές που λειτουργούν στο πλαίσιο της φιλίας κι όχι των φιλικών που έχουν ιερά σπαθιά. Τα ανείπωτα θέλω συνδυάζουν το ιερό, το ερωτικό και το ιπποτικό. Έτσι απαιτούν μια δομική τρυφερότητα και άπειρες αντοχές για να γίνει η τεράστια προσφορά κι η βαθιά αγάπη, μία βαριά ομορφιά που ζει μόνο με την αρμονία.