Κανείς από τους άλλους  δεν ήξερε για το άγνωστο πέρασμα. Λες κι ήταν μυστικό. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν ότι δεν το ήξερε κι ο ίδιος. Ενώ ήταν το δωμάτιό του. Περνούσε ώρες κι ώρες σε αυτό το γραφείο που λειτουργούσε και ως κρεβατοκάμαρα. Ήταν μόνος, τουλάχιστον αυτό πίστευε. Δεν ήξερε για τα πνεύματα που το κατοικούσαν μόλις απουσίαζε. Έτσι όταν έγραφε σαν έναν ήρωα του Ντοστογιέφσκι και κοιμόταν σαν έναν ήρωα του Μολιέρου, τα πνεύματα περίμεναν υπομονετικά. Ήταν ταυτόχρονα διακριτικά και τρυφερά. Πέρασαν πολλά χρόνια για να λύσει το αίνιγμα διότι δεν ήξερε καν ότι υπήρχε και αυτό ήταν το πιο εντυπωσιακό. Ούτε τα βιβλία δεν είχαν μάθει τίποτα διότι ήταν πάντα κλειστά όταν έρχονταν τα πνεύματα. Σαν να ήθελαν να είναι άγνωστο το πέρασμά τους ακόμα και από αυτά. Στην ουσία δεν υπήρχε συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο κόσμων. Όμως δεν είχε υπολογίσει το απίθανο. Διότι τα πνεύματα ζούσαν σε αυτόν τον χώρο χρόνια πριν τον ερχομό του. Ήταν επί της ουσίας ο δικός τους χώρος, το δικό τους δωμάτιο, το δικό τους γραφείο και βέβαια το δικό τους κρεβάτι. Βέβαια όλα αυτά τα στοιχεία ήταν πέραν της φαντασίας του και δεν μπορούσε να τα είχε υπολογίσει. Άλλωστε δεν είχε μάθει ακόμα για τη βραδύτητα του Κούντερα. Δεν την είχε γράψει ακόμα. Όμως εκείνη την ημέρα ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον άλλο κόσμο.