Η μαύρη πένα του συγγραφέα έμοιαζε με φτερό αετού. Κι ήταν έτοιμη για τη νέα αποστολή. Ήταν η εποχή κι έπρεπε να προετοιμάσει τα δώρα. Δεν ήξερε ακόμα ποια θα ήταν η παραγγελία. Αλλά θα λειτουργούσε τριαδικά. Μόνο μετά έμαθε τι έλεγε το σενάριο. Έτσι θα έπρεπε να αυτοσχεδιάσει πάνω σε διάφορα μοτίβα που έχουν βέβαια μία συνοχή μεταξύ τους. Το πρώτο του θύμισε το παγωτό. Ήταν και αυτό θέμα γλυπτικής. Αλλά υπήρχε και το ανάλογό του σε συμπληρωματική μορφή. Δεν ήταν μια ισορροπία γιατί δεν υπήρχε αλλά ένας κώδικας αρμονίας. Το δεύτερο σχήμα ήταν μια ακίνητη αστρική αρκούδα. Πατούσε με τα τέσσερα στην κορυφή της Γης κι έδειχνε την πορεία που έπρεπε ν’ ακολουθήσει μπαίνοντας βαθιά και πάνω και κάτω. Δεν ήταν σπαζοκεφαλιά αλλά απόλυτη προσφορά. Τα έδινε όλα χωρίς να ζητήσει τίποτα αλλά περιμένοντας το πάντα. Το είχε ζήσει κι αυτό κι ήξερε πόσο πολύτιμο είναι το λευκό βιολοντσέλο. Η τρίτη εικόνα ήταν ένα πανέμορφο μετωπικό σπαγγάτο που στεκόταν σαν μετέωρο χάρη στα τρία χέρια που είχαν πιάσει τους καρπούς την ώρα της βαθύτητας ενώ το βλέμμα ζούσε την πολυκυκλικότητα για ν’ ανοίξει το κλειδί του κόσμου που έπρεπε να ζήσει την Άνοιξη του Χειμώνα. Αυτή ήταν η απαίτηση! Και την υλοποίησε τριπλά.