Η πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή. Όχι εντελώς αλλά πάντα ανοιχτή. Για να υπάρχει η ελευθερία της πρόσβασης κάθε φορά που η ανάγκη το ήθελε, όταν τα ανείπωτα θέλω έπρεπε να εκφραστούν με κάθε τρόπο. Χωρίς κλειδί άνοιξε εντελώς η πόρτα κι έγινε αυτό που περίμενε. Η ομορφιά του πίνακα καρφώθηκε στο βλέμμα του. Και το βλέμμα του καρφώθηκε στο είναι της. Κανείς δεν μπορούσε να κρατηθεί. Όλο το μπάνιο έσταζε αγάπη. Οι υδρατμοί δεν ήταν πια εμπόδια αλλά χάδια ζεστά που προετοίμαζαν το φιλί της ψυχής, την υπερβατική σχέση που οδηγεί στον δεσμό λόγω απόλυτης εμπιστοσύνης και γενναιόδωρης άνεσης. Τα χείλη ενώθηκαν για να ζήσουν την ομορφιά της κοινής γλώσσας. Ήταν η μόνη ζώνη επαφής αλλά την ένιωσαν και τα δύο σώματα σαν να είχαν συντονιστεί. Ήταν από αυτές τις εσωτερικές δονήσεις που σε κάνουν να ξεχειλίζεις εσωτερικά και να γράφει ένα αόρατο μελάνι την ιστορία του πάθους και του πόθου. Δεν είπαν ούτε λέξη. Μίλησαν μόνο με κινήσεις που έγιναν πράξη. Και τα χείλη που είχαν ενωθεί, είχαν πια το ίδιο χαμόγελο γιατί ήταν φτιαγμένα για να πεθάνουν μαζί. Έτσι έζησαν την αρμονία της ζεστής στιγμής. Και το γεγονός αυτό ήταν μια καινούργια πολυκυκλική αρχή της αξίας τους.