Δεν περίμενε να είναι τόσο γλυκό το χιόνι. Δεν είχε απλώς πέσει παντού, ήταν ένα χάδι, μια λευκή προστασία. Έτσι άλλαζε τον κόσμο, έτσι άλλαξε και την αρχή. Ο ήλιος της νύχτας ήταν ισχυρός και λάξευε το χιόνι για να γίνει γλυπτό με το μάρμαρο της φύσης χωρίς ενδοιασμούς και δικαιολογίες. Ήταν άμεση η σχέση τους κι άνετη, γιατί με τον Χρόνο είχε γίνει δεσμός. Το λευκό το ένιωθε και στον λαιμό, όταν αυτός γινόταν φωνή για να γίνει το έπος, ύμνος. Περίμενε το χιόνι χωρίς να το ζητήσει, όπως είχε δώσει το λευκό. Ο δεσμός διευκόλυνε τα πάντα, γιατί υπήρχε πίστη. Στη χώρα του πάγου, το λευκό ήταν νίκη και τίποτα λιγότερο. Αυτό ήθελε να νιώσει η ψυχή μέσω βαθύτητας. Έτσι, όταν είδε την πρώτη κίνηση, κατάλαβε τη συνέχεια που θα ακολουθούσε και στήθηκε ο πίνακας της βαθύτητας για να δεχθεί το δώρο της πολυκυκλικότητας του Χρόνου. Η δράση του λευκού ήταν καταλυτική για την κατάδυση στον εσωτερικό κόσμο. Είναι εκείνη τη στιγμή που η ψυχή ένιωσε ότι ήταν βράχος για το είναι της. Έτσι έζησε μέσα της το δώρο του λευκού. Το χιόνι ήταν πια ανθρώπινο κι ήξερε τη γεύση της ουσίας του, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσε το νόημα της τελειότητας με τη νίκη του λευκού.