Αυτό το Podcast είναι αφιερωμένο στην κατάσταση που ζουν οι Κινέζοι τώρα στην Κίνα. Θέλουμε να διευκρινίσουμε ένα πράγμα που είναι σχετικά απλό: είναι ότι η εικόνα της Κίνας, ειδικά στην Ευρώπη, είναι πολύ παραμορφωμένη. Έχουμε την εντύπωση ότι συζητάμε πάντοτε για μία χώρα που έχει έναν μεγάλο πολιτισμό ο οποίος είναι αξιόλογος και ένας από τους πιο σημαντικούς της Ανθρωπότητας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν εξετάζουμε τις λεπτομέρειες, δηλαδή δεν εξετάζουμε πώς διαμορφώθηκε αυτή η κατάσταση. Το πρώτο πράγμα που ξεχνάμε είναι ότι δεν μιλάμε μόνο για την Κίνα, αλλά μιλάμε για την κομμουνιστική Κίνα, η οποία θεωρεί ότι οι πιο σημαντικές ημερομηνίες είναι το 1921 και το 1949 με τη δημιουργία του κομμουνιστικού κόμματος και βέβαια της Λαϊκής Κίνας. Γι’ αυτό ο Πρόεδρος της Κίνας είπε ότι θα είναι οι δύο σημαντικές χρονιές, όπως πέρασε το 2021 θα είναι και το 2049. Είναι ξεκάθαρο αυτό το πλαίσιο, ακόμα και από τη σημαία της Κίνας, όπως το ξέρουμε, εφόσον το μεγαλύτερο αστέρι της αντιπροσωπεύει το κομμουνιστικό κόμμα. Άμα το δούμε με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να ξεχνάμε ότι η Κίνα λειτουργεί, ειδικά μετά το ’49, αλλά τουλάχιστον και μετά το ’21, ως ένα σύστημα που είναι καθαρά κομμουνιστικό, το οποίο αρχικά ήταν ένα μοντέλο βασισμένο πάνω στη Σοβιετική Ένωση, μετά διαμορφώθηκε σιγά-σιγά. Αλλά το υπόβαθρο, και αυτό είναι προβληματικό, γιατί στην Κίνα, ακόμα και η ενοποίηση των βασιλείων, έγινε μ’ έναν τρόπο που τώρα θα τον χαρακτηρίζαμε ως γενοκτονία. Δεν είναι μια ενοποίηση με την κλασική έννοια, είναι πιο πολύ μια εξόντωση των άλλων, μια εξολόθρευση και στη συνέχεια αυτός που κυριαρχεί θεωρεί ότι έχει ενοποιήσει τους άλλους. Τα πράγματα λοιπόν είναι διαφορετικά, ακόμα και διαχρονικά γιατί υπάρχει αυτό το σύστημα και το αίσθημα της ανωτερότητας σε σχέση με τους άλλους. Μιλάμε για πολιτισμό, αλλά πώς μπορούμε να δεχτούμε την καταστροφή του πολιτισμού στο Θιβέτ, πολιτισμός ο οποίος δεν έχει ποτέ διεκδικήσει κάτι εναντίον της Κίνας, ενώ η Κίνα θεωρεί ότι είναι αυτονόητο ότι πρέπει να ενσωματωθεί. Άρα δεν μιλάμε μόνο για το θέμα της Κίνας και της Taiwan, μιλάμε και για κάτι που είναι αντικειμενικό και πολιτισμικά. Η αντιπαράθεση που υπάρχει μεταξύ της Κίνας και της Κορέας, της Κίνας και της Ιαπωνίας, όπως είπαμε και της Κίνας με την Taiwan, είναι καθαρά μια προσέγγιση επεκτατική, δηλαδή θεωρεί η Κίνα ότι πρέπει να έχει το πάνω χέρι σε αυτήν την περιοχή, εμείς παρεμπιπτόντως σε αυτή την περιοχή θεωρούμε πιο πολύ σαν μία άλλη Ευρώπη και είναι καλό να το έχουμε στο μυαλό μας γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται στην νοτιοανατολική Ασία. Το γεγονός ότι χώρες κομμουνιστικές υπάρχουν ακόμα στον κόσμο, οι οποίες είναι πέντε και μόνο η Κούβα είναι ξεχωριστή, ενώ οι άλλες τέσσερις ουσιαστικά είναι τρεις που συνορεύουν με την Κίνα, καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να μην το έχουμε στο μυαλό μας όταν υπολογίζουμε την δράση της Κίνας. Βλέπουμε επίσης ότι η Κίνα, ενώ άρχισε μία επέκταση τοπική, σιγά σιγά γίνεται όλο και πιο ολική εφόσον χτυπάει και την Αφρική και χτυπάει όλο και περισσότερο την Ευρώπη και την Αμερική. Άμα το δούμε με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνουμε ότι αυτό που ζουν τώρα οι Κινέζοι στην Κίνα, δεν είναι το θέλημα ενός πολιτισμού, είναι το θέλημα το κομμουνισμού ο οποίος όμως βασίζεται σε ιδέες που κυριαρχούν μέσα στην Κίνα, μέσα στην αυτοκρατορία του κέντρου, η οποία θεωρεί ότι όταν κάνεις μαζικές επιθέσεις, όταν έχεις μαζικές θυσίες, είναι κάτι το φυσιολογικό, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τον πληθυσμό γιατί κάθε φορά που θα υπάρχει ένα μεγάλο κενό θα έρθει ένας άλλος πληθυσμός να τον αντικαταστήσει. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η αξία της ζωής είναι πολύ μικρότερη και βλέπουμε ότι παρόλο που θα μπορούσε να είχε βοηθήσει και ο Βουδισμός, στην πραγματικότητα με τον τρόπο με τον οποίον το χειρίζεται η Κίνα, ακόμα και αυτό το θέμα, το έχει διαμορφώσει σε βαθμό που το έχει εκφυλίσει. Άρα είναι προς όφελός της και είναι κάτι που βλέπουμε και έχει κάνει το ανάλογο, ας πούμε, και η Ρωσία με το θέμα του Χριστιανισμού, και ειδικά της Ορθοδοξίας, δηλαδή είναι πρώτα από όλα Ρώσοι και μετά είναι Ορθόδοξοι και το ίδιο ισχύει και για την Κίνα. Άρα, η Κίνα με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζεται όλο και περισσότερο, πρώτον ως θύμα των άλλων, ενώ στην πραγματικότητα κινείται επάνω σε μία γραμμή βαρβαρότητας εναντίον όλων. Πρέπει, λοιπόν, να καταλάβουμε ότι έχουμε όλα τα δεδομένα για να παραχθεί ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος, ενώ προς το παρόν βλέπουμε, ειδικά στην Ευρώπη, ότι δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να το αντιληφθούμε. Χρειαζόμαστε περισσότερες εξηγήσεις από ό,τι φαίνεται γιατί υπάρχει αυτή η μορφή, ας το πούμε αθωότητας, ότι μιλάμε πάντοτε για έναν μεγάλο πολιτισμό. Το θέμα, λοιπόν, είναι ότι άμα κοιτάξουμε τις λεπτομέρειες, άμα κοιτάξουμε την ιστορία πώς έχει διαμορφωθεί αυτό το πλαίσιο και πώς τώρα αυτό το υπόβαθρο έχει αξιοποιηθεί από τον κομμουνισμό, τότε θα καταλάβουμε ότι όντως υπάρχει ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Προς το παρόν, εδώ μιλάμε πιο πολύ για μία μορφή διάγνωσης, θα πρέπει να ενσωματωθούν και γνώσεις. Πάντως η επίλυση υπάρχει για να μπορεί να υπάρχει και μία λύση η οποία θα σέβεται και τους ίδιους τους Κινέζους για να τους απελευθερώσει από αυτό το σύστημα.