Το τεντωμένο δέρμα έμοιαζε με κώδικα όταν το είδε για πρώτη φορά μέσα στο βιβλίο, αλλά μετά άκουσε και για τη φωνή του λαιμού και κατάλαβε ότι ήταν και το μουσικό όργανο και η γυναίκα. Φαντάστηκε ότι πάνω στο φόρεμά της είχαν καρφωθεί λουλούδια σαν αυτά που είχε βάλει στα μαλλιά της. Ήταν της διάδοσης και ποτέ δεν θα ξεχνούσε τη σάγκα που είχε αρχίσει να μελετά. Την ένιωθε δίπλα του την ώρα της ανάγνωσης, σαν να ήταν ανάμεσα στα μπούτια του για να είναι στο ύψος του βιβλίου και να πίνει κάθε λέξη σαν να ήταν σταγόνα φωτός. Κι όταν ο λαιμός ήταν γεμάτος ουσία, την έπινε για να πει με το βαθύ λαρύγγι την ιστορία που θα είχαν ξεχάσει οι άνθρωποι, αν δεν υπήρχε αυτή η γλώσσα, που λόγω της απομόνωσης του νησιού, είχε κρατήσει κατά έναν απίστευτο τρόπο την αρχική της εκδοχή. Αυτό το είχε ενισχύσει μια τεράστια παράδοση γραφής. Τίποτα δεν χανόταν στον ωκεανό, τίποτα δεν καταστρεφόταν μέσα στο ηφαίστειο. Αυτό ένιωθε με τα χέρια του στον λαιμό της που του θύμιζε αναπόφευκτα αυτόχθονους λαούς του Μεγάλου Βορρά.