Διάβαζε το κείμενο των προγόνων και άκουγε τη βαθιά φωνή που μιλούσε για την ουσία που είχε πιει μακριά από την πατρίδα της. Τα λόγια ακολουθούσαν τις λέξεις. Οι λέξεις κατέγραφαν αυτά που δεν είχε πει η γλώσσα γιατί ήταν αναγκαίος ο λαιμός. Μόνο οι φωνές που είχαν πιει την ουσία μπορούσαν να καταλάβουν αυτόν τον κώδικα. Το πνεύμα των αυτόχθονων λαών ήταν όλο και πιο βαθιά γραμμένο μέσα στο κείμενο. Η επιμονή της φωνής ήθελε κάτι να πει στην ίδια την Ανθρωπότητα και τώρα ήξερε σε ποιον έπρεπε να μιλήσει για να γίνει αυτό το θαύμα. Δεν ήταν πια μόνη. Ήταν η προστασία της. Κανείς πριν δεν είχε καταλάβει τι ήθελε. Και το πνεύμα της αστρικής αρκούδας αναζητούσε το φως…Τώρα η πηγή είχε αγγίξει τον λαιμό της και αυτός τη σκέψη του. Δεν είχε αφήσει ούτε σταγόνα να πέσει έτσι τώρα την άκουγε σαν να άκουγε τους προηγούμενους αιώνες. Σιωπηλή για χρόνια τώρα μιλούσε επιτέλους γιατί της είχε πει να είναι άνετη και να τον αγγίζει ελεύθερα για να ζήσει το Ένα και μέσα στον Χρόνο.